De vlag mag uit (helemaal!!)

De vlag kan nu echt uit. Tot bovenin de top.

HET HUIS IS VAN ONS!

Jawel, alle handtekeningen zijn gezet (blij!!) en het geld is van de rekening afgeschreven (ehm, iets minder blij??).

Gisteren, maandag 08 december, konden we onze koffer pakken, om te vertrekken naar Spanje. Hoewel koffer, klein tasje met een tandenborstel en een schone onderbroek was voldoende. We gingen maar 1 nacht, om op dinsdag 09 december de overdracht te doen.

Beiden zijn we in de ochtend nog aan het werk geweest. Om 14:00u vertrokken we van huis, met de bus naar het station om daar de trein naar Schiphol te pakken. Liep allemaal voorspoedig. We waren op tijd op het vliegveld, en konden vrij vlot langs de security check. Nog even wat winkels bekeken (Gea dan), en toen naar de gate. Daar liepen we wat vertraging op: Het vliegtuig waarmee wij naar Alicante zouden vliegen kwam uit Napels. En elke passagier die uitstapte werd gecontroleerd op geldige reisdocumenten. Nog nooit meegemaakt, maar eens is de eerste keer. Gelukkig was de vlucht naar Alicante dermate vlot, dat we op schema daar aankwamen. Gaat allemaal lekker zo, geen gedoe en geen tegenslag. Mag ook wel eens een keer.

We hebben onze eigen auto op het vliegveld van Alicante staan. Na die voorspoedige vlucht konden we vrij vlot vertrekken van het vliegveld richting Murcia. 45 Minuten rijden tot aan onze overnachting. Morgen moeten we om 09:30 bij de notaris zijn, en dat is vanaf Murcia nog eens anderhalf uur rijden. Dus die eerste 45 minuten hadden we mooi alvast te pakken. Prima hotel, langs de snelweg, met een enorm breed bed en een lekkere douche.

Na een redelijk goede nachtrust waren we er weer vroeg bij. Hoewel, viel ook wel weer mee eigenlijk. Het plan was dat we om 7:45 zouden gaan rijden, en dat haalden we prima, Eerst even een kop koffie en thee (die niet te drinken was aldus Gea), en op weg. Rond Murcia stond een aardige file, maar de navigatie bracht ons mooi naar de voorkant van de file, waardoor we lekker door konden rijden, Hoewel het de ochtendspits was, en we best wat drukte op de weg hadden, waren we mooi op tijd in Vélez Blanco, waar onze (door Damian geselecteerde) notaris huisvest. De laatste 20 kilometer rijden we door de bergen, een prachtige omgeving hier. Je zult er maar een huis hebben…

We hadden nog even het idee dat de wereld ons van de aankoop weg wilde houden: We moesten onderweg afslag 666 nemen… Het licht op het notariskantoor knipperde gedurende 5 seconden lang aan en uit, toen wij al in de teken-ruimte zaten… En later bijna een spiegel laten sneuvelen… Maar ja, we zijn nu zover gekomen, no way back!

Hoewel we anders hadden verwacht (op basis van eerdere ervaringen) verliep het bij de notaris best vlekkeloos. Samen met onze advocaat hebben we alle documenten doorgenomen, zodat we zeker wisten dat deze helemaal correct waren. Waarmee ze op officieel papier konden worden afgedrukt. Ook Damian was er bij, om samen met een andere advocaat names de verkopers te tekenen. Best wel grappig om iedereen in het Spaans te horen discussiëren over onze aankoop en de documenten, terwijl wij erbij zitten en geen idee hebben waar het over gaat…. Maar, de advocaat had al gezegd dat alles OK is en we kunnen tekenen. Op enig moment komt de notaris erbij en kunnen we de koopakte officieel behandelen en dan tekenen. En daarmee is het klaar, en kun je de deur weer uit. Best een bijzonder gevoel: Het was 14 maanden geleden dat Kees met Damian in aanraking kwam en het huis in zicht kwam, en nu zijn we de eigenaar van dat landhuis met een enorm stuk grond.

Fijn! Nu hebben we het huis in eigendom, met alles wat erbij hoort. Natuurlijk willen we zo snel als mogelijk naar ONS huis toe, is een klein uur rijden. Met Damian spreken we af dat we om 13:00u gaan lunchen met z’n drieën. Waar, dat zien we nog wel.
Dus we rijden door die prachtige omgeving terug naar het huis. Wat een bijzonder gevoel: We zijn er best al vaak geweest, maar nu is het van ons. We kunnen alle kastjes en lades openmaken (en komen de meest bijzondere dingen tegen. Zoals videobanden en cassettebandjes. Als je niet weet wat dat zijn: Vraag je ouders). En wat een rust om het huis. Af en toe in de verte een landbouwvoertuig (trekker) of de buurman die zijn jaren 70 brommer aan het repareren is en af en toe de motor even start. Maar geweldig, de zon schijnt, het is heerijk weer, en het uitzicht formidabel. Je hoort de rivier stromen…

Binnen lopen we rustig een uurtje rond, alles bekijken en plannen maken. Hoe we de badkamers gaan doen, wat we wel niet allemaal aan de muren moeten doen om het vochtprobleem op te lossen (het huis is in geen 6 jaar fatsoenlijk geventileerd) en andere dingen. Wat een weelde!

Om 13:00 zouden we elkaar ontmoeten bij ons huis om ergens te gaan lunchen, maar Damian kon het niet op tijd redden. Hij stuurt ons de locatie van een restaurant 5 minuten rijden verderop. Waar we om 13:40 zouden aanschuiven. We waren er allemaal op tijd. En dan is het weer fijn om met een local te gaan eten. Heerlijk salade (met voor Kees inclusief vis) en een fijn stuk vlees. Tussendoor nog een soort proeverij van lokale gerechten. Man, wat hebben we weer lekker gegeten. Jammer dat Damian iedereen kent, want hij had met de eigenaar al afgesproken dat wij niet mochten betalen. Dus toen Gea dat toch probeerde ging die vlieger fijn niet op.

Hoewel we nog net niet klaar waren moesten we om 15:15 toch echt vertrekken richting vliegveld. Om 18:45 vliegen we weer terug naar Nederland. Het eerste deel van de route verliep goed. Lekker rustig op de weg, flink doorrijden. Helaas werd het na Murcia steeds drukker op de weg, en meldde de navigatie dat we een half uur vertraging zouden oplopen op de laatste 30 kilometer, vanwege ongevallen. Dus maar een alternatieve route genomen. Nu hebben ze in Almere veel rotondes, maar in Elche, waar we doorheen reden, minstens het dubbele. En Spanjolen op rotondes, da’s bijna kamikaze. Maar het ging goed: We waren op tijd bij de parking om de auto in te leveren. Door naar het vliegveld en door de security. Duurt altijd lang, we staan altijd in de verkeerde rij. Maar goed, we waren voldoende op tijd om nog even wat winkels te bekijken. Althans: Gea bekeek de winkels, Kees het winkelende publiek (buiten).

Dan snel naar het vliegtuig. Weer aan boord, lekker muziek luisteren of een film kijken. De vlucht ging redelijk voorspoedig. We landden 20 minuten voor op schema. Dat vervolgens weer ongedaan werd gemaakt doordat we 25 minuten moesten taxiën vanaf de Polderbaan naar de C-pier, helemaal buitenlangs. Typisch Schiphol. Nadat we eindelijk bij de gate waren aanbeland duurt het weer een kwartier voordat er een slurf gekoppeld is. Hoezo? Ze wéten toch dat we er aankomen? Hoezo is er dan niemand om het te regelen. In alle buitenlanden gaat dit beter dan in Nederland. Maar goed, nadat we uit het vliegtuig waren rennen naar het NS-perron, om er daar achter te komen dat de trein 10 minuten vertraging heeft. Hadden we het net wat rustiger aan kunnen doen. Gelukkig stond de bus op ons te wachten in Almere. Met op het display ” Tijd tot vertrek: 30 seconden”. We waren precies op tijd!

Moe maar zeer voldaan waren we om 22:45 thuis. Nog even zitten. Koud biertje, Hart van Nederland kijken en dan naar bed. Wat een twee enerverende dagen hebben we gehad. Alsof we minstens een week onderweg zijn geweest. Het vloog allemaal om.

Maar we zijn blij. Heel blij!