De overdracht van ons appartement

Vandaag was het dan zover: de overdracht van ons appartement naar de nieuwe eigenaar. En wat een dag was het weer!

Hoewel de overdracht officieel niet echt onderdeel is van ons El Tarahal-avontuur, is het natuurlijk wel het begin van alles. Want zonder de verkoop van het appartement hadden we de finca nooit kunnen kopen. En dit verhaal is te mooi om niet te delen.
Onze planning was strak: om 9:30 bij de notaris, uiterlijk 12:45 bij de self-storage om de laatste spulletjes te droppen (zoals een tandenborstel, ja echt), en voor 13:30 de internetrouter terugbrengen naar Avatel. Klinkt haalbaar, toch? Al lagen die locaties best ver uit elkaar.

Om 9:15 liepen we de notaris binnen in Pulpi. De klerk achter het bureau had geen idee wat we kwamen doen, maar dat maakte ons niet nerveus. Damian was erbij, die regelde alles wel. Om half tien was iedereen er: Damian, de koper, zijn makelaar (die er opvallend ongeïnteresseerd uitzag), iemand van de bank (want de koper had een hypotheek), en wij. Maar de notaris zelf? Die kwam pas om 9:45 binnenwandelen.
Ondertussen verzamelde een andere klerk onze gegevens: NIE-nummers, beroepen, dat soort dingen. Hij moest het officiële document nog opmaken. Om 10:00 mochten we naar de kamer waar het gebeuren plaatsvond. Iedereen zat klaar, formulieren werden getekend, maar zonder notaris. De papieren waren nog in concept en moesten eerst goedgekeurd worden. Toen dat was gedaan, wachtten we op de officiële documenten die nog geprint moesten worden.

Rond 10:15 kwam de notaris dan eindelijk binnen. Hij was geen man van de haast, maar wel erg precies. En toen gebeurde het: één van de klerken was vergeten een document bij het kadaster op te vragen, waarin de kadastrale gegevens van de garage staan. Dat is een apart deel, en zonder dat document kon de overdracht niet doorgaan. Het was inmiddels 10:30 en we waren nog geen steek opgeschoten.
Omdat het opvragen van het document makkelijk een uur kon duren, besloten we eerst naar de opslag te rijden om onze laatste spullen weg te brengen. Dat lukte netjes binnen 45 minuten, en de opslag zit nu echt helemaal vol.

Om 12:30 waren we terug bij de notaris, maar nog steeds geen documenten. Kees had ondertussen uitgezocht dat hij de internetrouter ook in een winkel in Pulpi kon inleveren, dus dat deden we eerst, samen met Damian. Omdat we toch langs het stadhuis liepen en onze tolk bij ons hadden, vroegen we meteen even naar een indicatie van de belasting die we moeten betalen over de waardevermeerdering van de grond onder ons appartement. Dat ging makkelijk, want de ambtenaar bleek een vriend van Damian te zijn. Echt goud waard!

Terug bij het notariskantoor mochten we meteen weer naar binnen, het was inmiddels bijna één uur. Alles geregeld en getekend! En toen kregen we een bankcheque mee voor het bedrag dat we moesten ontvangen. Normaal stort de notaris het geld direct op de bank, maar nu moesten wij zelf met die cheque naar onze bank. En dat was nog een avontuur op zich: onze bank zit 25 kilometer verderop in een drukke stad, waar parkeren lastig is, en ze sluiten om 14:00 uur. Stress alom.
Gelukkig ging het redelijk vlot. Om 13:00 stonden we met een cheque van bijna twee ton op straat. Best nerveusmakend zo’n papiertje met zoveel waarde!

In de auto naar het bankkantoor in Águilas, waar we om 13:45 aankwamen. Cheque ingeleverd, bankpas erbij. Klaar? Nou nee. De dame van de bank wilde bewijs dat de cheque van de verkoop van een woning kwam, omdat onze rekening bij een ander filiaal is geopend. Geen idee waarom dat uitmaakt, maar bewijs hadden we nog niet. De notaris moet de stukken nog formaliseren en opsturen.
Gelukkig hebben we Damian! Hij belde de bank en legde alles uit. Nu is het geregeld, bijna dan. Maandag verwachten we dat het geld op onze rekening staat. Fingers crossed!

Wat een stress en wat een knulligheid bij de notaris, maar het is geregeld. En dat is het belangrijkste. Op naar het volgende avontuur!